Estrés posvacacional

Saio do taxi, arrastro a maleta ata o portal e o porteiro dime que agarde un momentiño. Mentres agardo, chamo ao ascensor. O porteiro volve con catro enormes montóns de correo, suxeitos con cordeis. Sinto que me falta o aire. Alento fondo e dígolle que xa os recollerei noutro momento. O porteiro sorrí: «Lévollos eu». E cóase no ascensor comigo e cos catro fardos, que deposita no chan do meu despacho, porque a mesa e as cadeiras está ocupadas por montóns de papeis que, cando marchei, pareceume que quedaban ordenados e agora parécenme caóticos. Déixome caer nun sofá ollando para os toldos baixos e as cortinas pechadas. Non son quen de levantar uns e descorrer as outras.

Isto é sen dúbida a síndrome posvacacional: astenia, insomnio, falta de concentración no traballo, desinterese por el, incluso incapacidade para afrontalo. Todo iso acompañado de sensacións de ansiedade e mesmo anguria e cambios de conduta que derivan en agresividade.

Leo nun xornal que máis do 50% da poboación que traballa sofre esta síndrome. Menos mal que a maioría dos afectados supérano a partir da primeira semana.

Está diagnosticado dende hai moi pouco tempo. Quizá sexa xerado polo modo de vida moderno, pero é posible que á volta ao traballo producise sempre estas doenzas, que se disimulaban por razóns sociais, como segue pasando hoxe. A síndrome posvacacional non está ben vista. Tivemos vacacións, temos un traballo; somos uns privilexiados.

Pero se o razoamento non nos mellora, a partir dunha semana recoméndase ir ao médico. Con sorte encontraremos un que entenda do asunto.

Adiós, marito

Este verán Hilda viu o mar por primeira vez, aos cincuenta e pico de anos. Por primeira e, case seguro, por única vez na súa vida.

É paraguaia, de terras do interior do país, o mar queda demasiado lonxe para unha familia modesta, segundo nos explicou. Ela veu traballar a España, no servizo doméstico, hai uns cantos anos, e agora está xa preto de regresar. Este verán pasou unha semana coa miña familia na praia, axudando na casa.

O mar só o coñecía pola televisión. Daba gusto vela desfrutar del, ríndose igual que os nenos cando as olas a enchían de espuma e de area, porque non saía da orela, aínda que, segundo dixo, sabía nadar. Pediunos que lle fixésemos fotos, para poder ensinalas no seu país: «Senón non mo van crer», dixo.

O último día antes de deixar a praia volveuse cara o mar e díxolle sorrindo : «Adiós, marito».

Eu tamén me despido do mar no último baño do verán, aínda que varias veces volvo ata el ao longo do ano. E despídome sempre con melancolía, cunha certa tristura que non son quen de evitar. Penso que sabe Deus se estarei alí outro verán e nas cousas que poden pasar en todo un ano, ningunha boa, por suposto, e no tempo que se vai e non volve, e todo iso; ou sexa, que saio da auga como dun funeral.

Hilda foise sorrindo, contenta e conforme coa oportunidade que a vida lle brindou, desfrutando da súa nova experiencia, satisfeita de que quedase constancia dela nunhas fotos. Despediuse do mar como dun amigo, agradecida da súa presenza e da súa lembranza.

Vela e escoitala foi para min unha lección de vida que non esquecerei.

Os veráns da nosa vida

Tendemos a identificar vacacións e verán. Pasamos once meses soñando con algo que nos alivie e compense do cansazo, das insatisfaccións, da monotonía, das frustracións do resto de ano. Iso é o malo das vacacións: depositamos nelas demasiadas expectativas.

Un amigo meu odia o verán. Di que en vinte veráns pasou de ser un mozo cheo de ilusións e de forzas a un cuarentón divorciado, desenganado e aburrido no traballo; e que en vinte máis converteuse nun vello atemorizado polas doenzas, as mortes de amigos e coñecidos e por unha xubilación modesta. É unha maneira de velo, porque outros pasan de sentirse unha persoa chea de dúbidas e inseguridades a ser un adulto seguro de si mesmo, que disfruta dunha familia e dun traballo que lle permite un mes de vacacións (e algunha que outra «ponte») e un xubilado que xa non ten que competir no traballo e ten aínda ganas e forzas para dedicarse a botar unha man a quen o necesita, ademais de gozar do seu tempo libre. Antes a xente acomodada veraneaba tres meses. En realidade facían a mesma vida, só que nun lugar máis fresco. Agora queremos xuntar nun mes todo o que desexamos en once e non podemos. Por iso coido que é intelixente o que algúns fan: dividen o soño do verán en soños máis curtos de outono, de inverno ou de primavera: unha viaxe fatigosa, pero interesante; outra de puro descanso; algúns días coa familia; algúns con amigos, ou sós… Aínda que no fondo sigamos soñando cun verán longo e marabilloso que quizá é unha lembranza da infancia ou quizá só o mito do paraíso perdido. ¡Quen sabe!