Dificultades para adoptar

Empezan a chegar a España os primeiros nenos de Haití adoptados por familias españolas. Levaban anos de trámites e a catástrofe fixo que estes se acelerasen e puidesen chegar por fin aos seus pais adoptivos.

Son moitas as persoas que nestes momentos estarían dispostas a adoptar nenos daquel país, pero en contra do que parece lóxico, o desastre sufrido non vai facilitar as adopcións, senón máis ben dificultalas.

Segundo me explican, trátase de protexer aos nenos e de evitar tres posibles males: primeiro, que se consideren abandonados algúns que en realidade teñen parentes hoxe en paradoiro descoñecido que quizais máis tarde poderán facerse cargo deles. Segundo, que se fagan adopcións precipitadas das que despois adoptantes e adoptados se arrepintan. Terceiro: que os nenos sexan obxecto de mercado e vendidos ao mellor postor, ou que acaban en redes encubertas de prostitución.

Todo iso compréndese e parece razoable en situacións de normalidade, pero dadas as circunstancias de extrema necesidade en que se atopa o país caribeño, case sen alimentos, sen servizos sanitarios, sen escolas e con grave risco de epidemias, tamén parece lóxico que non se poñan trabas ás adopcións que se soliciten a través de institucións como a Cruz Vermella ou organizacións non gobernamentais serias e acreditadas dende hai anos. Mesmo se podería recorrer a solucións intermedias, como poden ser as dun acollemento temporal.

Pode ser que eu erre porque non son experta neste tema, pero o razoable parece artellar medios para que os nenos de Haití poidan recibir canto antes o agarimo e os coidados que moitas familias españolas están dispostas a darlles.

«Mancontros» pequenos

Paréceme moi acertado o apelativo que lle puxeron en Galicia aos adictos ao móbil, porque, aínda que se utilizan para resolver asuntos de traballo, son moitas as chamadas feitas só para dicir «m’ancontro aquí…» e compartir con outro ser a nosa situación.

Unha vez lin unha noticia dun velliño que vivía nun asilo, non tiña nin familia nin amigos e pediulles aos Reis Magos un móbil. Deume moita pena porque entendín que estaba pedindo un talismán que lle proporcionase compañía. Estes días falouse nos xornais de dous nenos de 12 e 13 anos que están a recibir tratamento psicolóxico para superar a adicción ao Messenger e ao móbil.

Pode que a causa que os levou a engancharse sexa a mesma do velliño: a necesidade de sentirse acompañados. Pero o carácter de substitutivo da familia, aínda que pode ser o factor de partida, non é o que xenera máis dependencia nos rapaces. A adición procede principalmente da satisfacción inmediata dos desexos que as novas tecnoloxías proporcionan. A inmediatez da resposta convértese nunha necesidade.

A noticia é preocupante porque non son un caso illado. Segundo comentan mestres e profesores, os nenos e adolescentes son incapaces de desprenderse do móbil. Ao máis que acceden é a deixalo en silencio.

A duración do tratamento para liberalos desa adición é de polo menos dous anos. A terapia consiste en axudarlles a afrontar sen anguria a demora, a frustración e a soedade que inevitablemente padecerán nas súas vidas. Que é tanto como dicir axudarlles a ser persoas adultas. Visto así, dous anos non é moito tempo. Algúns levamos toda a vida intentándoo sen demasiado éxito.