Témola visto moitas veces no cine, case sempre en películas norteamericanas: o protagonista, que ás veces tamén é unha muller, loita con teimosía durante toda a súa vida para capturar e levar a xuízo ao mafioso, ao policía corrupto, ao empresario explotador… E por fin conségueo. E cando o espectador respira satisfeito, entón «o malo», o mafioso, o corrupto sorrí diante dos seus captadores ou ante o tribunal que o vai xulgar, ou á prensa. Un sorriso cínico, que todo afeccionado ao cine coñece: quere dicir que tantos esforzos serán vans, que alguén máis poderoso está detrás, que a ninguén lle convén que fale… que, en suma, quedará impune. E o espectador sente que o invade unha rabia descontrolada e desexa que o heroe, «o bo», tire de pistola e acabe co malo, ou que os oprimidos lle apliquen a lei de Lynch e fagan desaparecer aquel sorriso dunha vez por todas.
Pois unha rabia semellante sentín eu esta fin de semana cando ao abrir os xornais me atopei coa cara sorrinte do «sheriff Ginés». Dous policías nacionais levábano detido, serios, un deles co rostro semicuberto. No medio deles, o xefe da Policía Local de Coslada, presunto xefe dunha banda de axentes que participaba no negocio da prostitución e na extorsión a propietarios de locais de ocio, sorría abertamente. De que era o sorriso da impunidade non me cabe a menor dúbida. Agora só nos resta agardar que esa ima
xe non sexa o fotograma final da película.
Artículos de Marina Mayoral 