Sexualidad diferente

 

He leído en La Voz de Galicia la entrevista a un joven transexual de dieciocho años que ya ha conseguido que figure un nombre masculino en su DNI y está recibiendo terapia hormonal para cambiar de sexo. Manifiesta en la entrevista haber recibido ayuda por parte de familia, amigos, profesores, médicos y personal del juzgado que autorizaron su cambio de DNI.

Recordé entonces que en el mes de marzo salió a la luz una biografía del gran poeta y premio Nobel Vicente Aleixandre. Aunque la obra tiene muchos elementos de interés, los comentarios de los periódicos se centraron en que por primera vez se habla abiertamente de la sexualidad del poeta y se citan los nombres de sus amantes, tanto femeninos como masculinos. Emilio Calderón, autor de la obra,  que recibió el II Premio de Biografías de la editorial Stella Maris, destacó en una entrevista las dificultades que tuvo para realizar su trabajo: «Una guardia pretoriana en torno a su figura ha custodiado celosamente su vida íntima, creyendo que hacían un favor al Nobel ocultando su sexualidad».

Comparando las dos noticias me he reafirmado en mi idea de que en Galicia hay una mentalidad mucho más abierta que en el resto de España en lo que respecta a la sexualidad. Lo demuestra la integración que tuvieron en el ámbito rural los hijos de madre soltera. Ni dramas calderonianos ni tragedias. La sociedad incorporaba  con naturalidad a la madre y al hijo. Y ahora integra a ese joven que nació con cuerpo de mujer y se siente varón. Es una buena noticia.

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/opinion/2016/04/11/sexualidade-diferente/0003_201604G11P13993.htm

 

 

¿Que dixo realmente Rajoy?

Nunha entrevista que recentemente lle facían a Mariano Rajoy, na que por certo se notaba en exceso a animadversión cara ao entrevistado, preguntáronlle pola lei que permite o matrimonio homosexual. A resposta foi: «Mi discrepancia está en el asunto del nombre de matrimonio», e un pouco despois insiste: «Escucharé al Constitucional y a la gente, pero no me gusta lo del matrimonio, y creo que no es constitucional». Finalmente asegura que non se compromete a manter a lei tal como está.

Eu interpreto que, como moitos católicos, non acepta nin se compromete a manter que se chame matrimonio a unión homosexual. O cal supón, sen dúbida, que é partidario da discriminación nominal entre unións homo e heterosexuais. Pero, ao meu modesto entender, non significa que estea en contra de tales unións nin considere a posibilidade de prohibilas, ou, aínda peor, como algúns temen e poñen por escrito, de declarar ilegais as xa existentes, caso que nos remitiría ao final de Guerra Civil e á anulación dos matrimonios civís republicanos.

Dadas as posibilidades de que Rajoy sexa o próximo presidente da nación, sería moi conveniente que aclarara o que quixo dicir exactamente: se se trata só dun asunto de nome, ou se, malia o que diga o Constitucional, non se compromete a defender a unión entre homosexuais, cos mesmos deberes e dereitos legais do matrimonio heterosexual; opción esta última que me parece moi grave, pero que, con franqueza opino que non foi o que dixo.

Coido que os votantes merecen unha aclaración.

Dereito a calar

Con motivo do Día do Orgullo Gai, dende a Federación Española de Lesbianas, Gais, Transexuais e Bisexuais piden ás mulleres lesbianas «de relevancia pública» que saian do armario para axudar dese modo a defender vos dereitos do colectivo.

A petición é comprensible, dada a marxinación que esas persoas sufriron ao longo de séculos, pero tratarse dun asunto tan íntimo que penso que non débese forzar a ninguén a facer pública esa faceta dá súa personalidade.

Vivimos nunha sociedade que perdeu moitas regras de urbanidade, pero aínda considerarse unha falta de respecto e signo de mala educación ou de mal gusto preguntarlle a alguén, por exemplo, crese en Deus, ou ou que gaña, ou ou que lle pagan por unha novela, e ata a quen vai botar nunhas eleccións. As mulleres non se lles pregunta pola súa idade. E tampouco pregúntase pola orientación sexual. Pero esa petición aos interesados para que se definan paréceme unha maneira de forzar a súa liberdade e ou seu dereito a calar.

Entre vos poetas dá Xeración do 27 houbo varios homosexuais, pero só Luis Cernuda se manifestou como tal na súa poesía, escribindo poemas de amor a outro home. Desafiou e afrontou con enorme valor a represión e atáquesvos do seu tempo, pero deixou tamén escritos uns versos nos que nos mostra a súa dúbida sobre se non debería ter calado: «Pero ás veces aínda dúbidas se a verdade da alma / non debese gardala a alma a soas, /contemplala en silencio e así nutrir a vida / cun tesouro intacto que non profana o mundo». Coido que debemos respectar ese temor á profanación dous seus sentimentos que aínda hoxe pode levar a lesbianas e gais a manterse non armario.

Homosexuais excluidos

Nun documento referido á ordenación de sacerdotes o Papa actual non só ratifica a doctrina secular da Igrexa sobre a homosexualidade senón que a fai ainda máis intransixente e discriminatoria.

A consideración de pecado grave para os actos homosexuais é unha cuestión de tradición, non de fé, e , dada a postura progresista do teólogo Ratzinguer no Concilio Vaticano II, algúns católicos tiñan a esperanza de que algo daquela actitude asomase no papa Benedicto XVI . Parece que non é así.

O documento foi dado a conocer pola axencia católica Adista . Na súa páxina de Internet resúmese así o contido : «Se un candidato pratica l’omosessualità o presenta tendenze omosessuali profondamente radicate, il suo direttore spirituale, così come il suo confessore, hanno il dovere di dissuaderlo, in coscienza, dal procedere verso l’Ordinazione».

O documento de tres páxinas, con moitas notas para apoiar as afirmacions, reivindica o dereito da Igrexa a elexir ós que desexan ingresar no seminario. O sacerdocio non é un dereito dos cidadáns senon da Igrexa, que escolle, e que non está disposta a permitir a entrada a ningunha persona con tendencias homosexuais.
A pregunta que a un se lle ocorre de inmediato é : ¿por qué excluir por tendenciais sexuais, cando a función á que optan supón a represión de todo acto sexual ? O que quere entrar nun seminario sabe que debe ser casto ¿ qué importancia ten que o seu obxeto de desexo sexa homo ou heterosexual?

¿Significa que á Igrexa lle parecen máis disculpables casos como o recentemente ocurrido en España do sacerdote que abusou durante dez anos dunha nena que os dos abusos  aos nenos ? ¿Quere dicir que está disposta a correr os riscos que implica un cura non casto heterosexual , pero non os dun cura non casto homosexual ?

San Pablo dixo ( I Cor, 13 )  que a caridade é a primeira entre todas as virtudes.

A exclusión dos homosexuais do sacerdocio coido que é unha decisión contraria á xusticia, á caridade e á razón.