Trump for president

Hace unos meses parecía imposible que Donald Trump, que se ganó a pulso la fama de machista, racista, belicista y contrario a los derechos humanos, fuese el candidato del partido republicano para la presidencia de Estados Unidos. Pero ahí lo tenemos. Y si Bernie Sanders se empeña en seguir restándoles votos a Hillary Clinton, ya veremos lo que sucede en la lucha por la presidencia del país.

Muchos americanos están convencidos de que Clinton derrotará sin problemas a Trump, incluso republicanos de postín como los ex presidentes Bush, padre e hijo, proclaman que no lo apoyaran, pero una cosa son figuras aisladas, por importantes que hayan sido en el pasado, y otra es esa inmensa masa de votantes que el magnate del tupe amarillo ha conseguido llevar a su redil.

Aunque no he vivido en Estados Unidos más que dos semestres, he recorrido un buen número de sus estados dando cursos y conferencias. He estado en New York, Georgia, Ohio, Indiana, North Carolina, Texas, Kentucky, Alabama, Kansas, Lousiana, Wichita, Florida, New Mexico, Nevada,   California…  Tengo de ellos la visión del que mira desde fuera, que no es una mala manera de mirar.   Y les aseguro que, excepto en algunos reductos exquisitos como las universidades de la Ivy League ( Harvard ,Pennsylvania, Brown …  ) en todos he encontrado potenciales votantes de Trump.

Mis amigas americanas me tranquilizan: ha llegado la hora de Hillary. ¡Ojalá!. Me encantaría ver a una mujer presidiendo los Estados Unidos.

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/opinion/2016/05/09/trump-for-president/0003_201605G9P12994.htm

 

 

Benvida, señora Obama

Alguén debeuse de decatar de que a pancarta de benvida á señora Obama recordaba demasiado á da película Benvido Míster Marshall e mandou retiralo; non era cousa de dar a mesma impresión que a da pobre España daqueles tempos. Agora estamos mellor, sen dúbida, e o país ten atractivos que poden atraer xente famosa e importante; nembargante non acabamos de crer que esa señora veña pasar aquí catro días de vacacións. A verdade é que para ser vacacións parecen moi curtas e dabondo atarefadas, pero se non vén de vacacións, ¿a que vén? Pois podería ser un xesto de amizade do presidente norteamericano ao presidente español.

A min esta viaxe tan mediática recordoume a aparición na televisión do matrimonio Bush, apoiando a Aznar cando parecía cantado que o PP perdía as eleccións.

Hai quen pensa que llo debía, xa que a cacarexada visita de Obama a España non chegou a realizarse, deixando nun papel moi pouco airoso a Zapatero. E tamén hai que recordar que o gabinete de prensa da Casa Branca provocou aquí unha morea de críticas e de chistes cando publicaron a foto das fillas do presidente español vestidas de góticas.

Pero, xa viñera de vacacións ou como xesto amigable, a min o que me amola é que non se dése unha volta polo pórtico da Gloria. Ben está que visite a Alhambra de Granada, pero entre Marbella e Santiago de Compostela a cousa non ofrece dúbida para un turista medianamente culto. E, se buscaba paisaxes, xa me dirán se Ronda é máis impresionante que Fisterra. O que parece claro é que, coa excepción do Camiño, nós non sabemos vender o que temos.

¡Ben polas monxas!

As monxas católicas americanas xogaron un gran papel na reforma sanitaria do presidente Obama. As representantes de sesenta mil relixiosas escribiron ao Congreso dos Estados Unidos pedindo que apoiasen a reforma. Opuxéronse así á Conferencia Norteamericana de Bispos Católicos, que a rexeitaba por considerala un subsidio encuberto ao aborto. As monxas deron unha lección de moral e caridade cristiá que debeu avergoñar a máis dun, se é que aínda lles queda vergoña despois do que se vai descubrindo dos abusos a menores. As monxas denunciaron sen ambaxes que a oposición á reforma é por intereses políticos que nada teñen que ver coa fe. E reivindicaron o seu dereito a opinar nesta cuestión, porque son as que mellor coñecen a inxusta situación dos que non teñen seguro médico. Coñecen de primeira man o problema porque son as que atenden nos hospitais aos doentes sen seguro, que veñen a ser naquel país uns 47 millóns de persoas. En Estados Unidos hai 1.200 centros hospitalarios da Catholic Health Association, polos que pasan ao ano un de cada seis cidadáns norteamericanos. A declaración da directora da rede social de monxas que atende nos hospitais foi tallante: «Elas son as que todos os días traballan coa xente que sofre a carencia dun seguro médico. A reforma é unha resposta de fe baseada nunha necesidade humana». ¿Alguén se imaxina algo así en España? ¿Monxas que se opoñen no nome da fe aos bispos? ¿Monxas reivindicando xustiza social e denunciando á xerarquía por politiqueos? Estados Unidos ten cousas admirables, non cabe dúbida.

Un gran país

O 4 de novembro do 2008 Estados Unidos volveu a ser para o mundo aquela América que representaba a esperanza no porvir para miles de inmigrantes: o país no que todo era posible. Un gran país. A min chamábame a atención a frase que cando nacía un neno se dicía popularmente naquelas terras e que contiña en si a esencia do soño americano, a fonda crenza de que calquera podía chegar ao posto social máis alto: «Temos un presidente». A partir de agora poderán dicilo con máis razón que nunca, e non me estrañaría que tamén en breve poidan dicir cando nace unha nena: «Temos unha presidenta», porque hoxe todos sentimos que as palabras do primeiro presidente negro na historia de Estados Unidos non son un recurso retórico nin unha utopía, senón unha verdade que a súa propia persoa ratifica: América é un pobo no que os soños poden facerse realidade.

Pertenzo a unha xeración que escribía nas paredes da universidade «yankees go home», que criticou o imperialismo e chorou por Martín Lutero King. Pero sempre admirei e tamén envexei o amor á patria dos americanos, a súa satisfacción por selo, o seu radical optimismo, a súa confianza na democracia.
Agora América vén de dar ao mundo unha lección daquela democracia que soñaron os gregos, e os dous candidatos unha lección de elegancia e patriotismo da que deberíamos tomar exemplo. A superación en América dun arraigado prexuízo racial é un avance cara a igualdade no que todos quedamos implicados. Hoxe o mundo é máis xusto e máis libre. Alegrémonos.

Uhna persoa consecuente

A aparición de Sarah Palin cambiou as expectativas sobre as eleccións en Estados Unidos. Agora os republicanos están empatados cos demócratas, e en gran parte, segundo os analistas, débese a que se trata dunha persoa consecuente cos seus principios. Esa calidade esperta admiración e respecto, mesmo nos que non pensan coma ela. A min sorpréndeme, porque a consecuencia cos principios só me parece admirable cando eses principios o son, porque noutro caso poderíamos considerar admirables aos terroristas que se converten en bombas humanas ou aos que disparan tiros na caluga, convencidos da bondade de tales accións.

Esta muller ten un fillo de dezanove anos que está destinado como soldado en Iraq, pero defende a intervención armada e o envío de tropas; seguiu adiante cun embarazo a sabendas de que a criatura sería diminuída mental; vai casar á súa filla de dezasete porque está empreñada de cinco meses. Eu respecto esa forma de pensar, pero non me parece admirable, máis ben temible como posible ocupante da Casa Branca.

O que si me parece admirable é que Palin predique co exemplo. O electorado de calquera parte está farto de promesas que non se cumpren e dunha falsidade que se manifesta nas actitudes de dobre raseiro: defender a honestidade e estar metido na corrupción ata as orellas; predicar a austeridade mentres se vive no luxo. Palin, pola contra, aplica en carne propia a súa ideoloxía belicista e ultraconservadora.

Iso esperta simpatías, pero non convén esquecer que a excesiva tenacidade, a aplicación sen concesións das propias ideas, está moi preto do fanatismo.