¿HASTA CUANDO?

Quousque tandem abutere, Catilina, patientia nostra. ¿Hasta cuando, Catilina, abusarás de nuestra paciencia? Con esas palabras, Cicerón denunció ante el Senado romano la conjuración de Catilina, que pretendía hacerse con el poder absoluto. Sustituyan el nombre de Catilina por el de Artur Mas, y la cosa queda de total actualidad.

Aquí nos faltó un Cicerón que denunciara a tiempo el intento de secesión, y ahora no toca aguantar, ¿hasta cuando?, los interminables análisis de lo que se dio en llamar «el problema catalán». A todo se le da mil vueltas. Los resultados de las elecciones autonómicas catalanas, las declaraciones de todos y cada uno de los representantes de los partidos políticos son desmenuzados y analizados en tertulias, informativos y artículos de opinión. Y antes, durante meses, debates sobre sí era o no legal a consulta, y sobre sí hay que dialogar o no… Entre todos, y me incluyo, creamos «el problema».

Está comprobado que el exceso de información sobre incendios intencionados incrementa el número de pirómanos, de igual modo que la atención mediática al maltratador anima a otros maltratadores a tener sus quince minutos de fama. Los separatistas catalanes se han vanagloriado de que Obama, Hollande, Cameron o Merkel hablen de ellos, sin importarles que sea para condenar su postura.

¡Lástima no haber tenido aquí un Cicerón que a tiempo levantara su voz acusadora  y llamara a las cosas por su nombre: secesión y no problema!

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/opinion/2015/10/10/ata-cando/0003_201510G10P14994.htm

 

Liberados sindicais

Os intereses políticos mediatizan de tal modo a información que resulta moi difícil facerse unha idea sobre algúns asuntos importantes. Un destes refírese á figura e función dos liberados sindicais, que saltou á palestra pola decisión de Esperanza Aguirre de «axustar o seu número ao que lles corresponde por lei».

O liberado sindical, segundo a lei , é un traballador que, acumulando as horas que lle ceden os representantes sindicais da empresa, queda libre do traballo que realiza nela para pasar a traballar no sindicato a tempo completo como representante dos seus compañeiros.

Nestas páxinas Fernando Ónega falou do «escuro mundo dos liberados» e da súa experiencia da celebración do nomeamento de liberada dunha amiga súa como dunha xubilación de ouro. Esa é tamén a miña experiencia, feita de conversacións con directores de entidades públicas que «perderon» un traballador e apenas ven ao liberado catro ou cinco veces ao ano.

Pode que os liberados traballen a tempo completo nos sindicatos e que non haxa máis que os que corresponde por lei, pero pode que non sexa así.

O artigo 38 do Estatuto Básico do Empregado Público, que permite romper pactos previos se as condicións económicas cambian, permitiu ao Goberno central modificar o acordo salarial firmado cos funcionarios e rebaixarlles o salario. É o mesmo que cita Esperanza Aguirre para rebaixar o número de liberados na Comunidade de Madrid e aforrar 73 millóns de euros.

As Administracións públicas, que se financian cos nosos impostos, están obrigadas a informar de cantos son e canto lle custan ao país os liberados actuais.

A rectificación de Fidel

Aafirmación de Castro de que o sistema comunista xa non funciona nin en Cuba produciu estupor, pero foi interpretado como un apoio aos cambios que o seu irmán vai propoñer. Eu cando o lin pensei que Fidel empezaba a chochear. E a rectificación que vén de realizar afianzoume nesa idea. A min interésame e preocúpame moito a demencia senil. Levo anos observando o comportamento de persoas de alto nivel intelectual que, chegados a unha idade avanzada, comezan a dar opinións que socialmente se consideran imprudentes, inconvenientes ou impertinentes, e que nunca ata ese momento manifestaron. A impresión é que din o que pensan sen importarlles as consecuencias.

Coido que Castro díxolles aos periodistas estadounidenses o que hoxe pensa de verdade sobre a situación en Cuba. Non foi un lapsus linguae . A rectificación -incrible- chega días despois e ten que facela lendo un papel. Fíxense. En varios momentos do comunicado le o que quere transmitir coma se tivese medo de volver dicir o que pensa e non o que debe. A min recordoume o caso dunha parella formada por unha muller de carácter insufrible e un home que a aguantaba con paciencia infinita, ata o día en que, xa vello, lle dixo en público: «Es insoportable e sempre fuches insoportable». A muller ollou cara aos presentes e comentou: «¡Pobriño, chochea!». Os dous tiñan razón. A demencia permitiulle manifestar o que sempre ocultara. Será interesante comprobar se ao Comandante lle deixarán falar en público sen levalo escrito.

Un gran país

O 4 de novembro do 2008 Estados Unidos volveu a ser para o mundo aquela América que representaba a esperanza no porvir para miles de inmigrantes: o país no que todo era posible. Un gran país. A min chamábame a atención a frase que cando nacía un neno se dicía popularmente naquelas terras e que contiña en si a esencia do soño americano, a fonda crenza de que calquera podía chegar ao posto social máis alto: «Temos un presidente». A partir de agora poderán dicilo con máis razón que nunca, e non me estrañaría que tamén en breve poidan dicir cando nace unha nena: «Temos unha presidenta», porque hoxe todos sentimos que as palabras do primeiro presidente negro na historia de Estados Unidos non son un recurso retórico nin unha utopía, senón unha verdade que a súa propia persoa ratifica: América é un pobo no que os soños poden facerse realidade.

Pertenzo a unha xeración que escribía nas paredes da universidade «yankees go home», que criticou o imperialismo e chorou por Martín Lutero King. Pero sempre admirei e tamén envexei o amor á patria dos americanos, a súa satisfacción por selo, o seu radical optimismo, a súa confianza na democracia.
Agora América vén de dar ao mundo unha lección daquela democracia que soñaron os gregos, e os dous candidatos unha lección de elegancia e patriotismo da que deberíamos tomar exemplo. A superación en América dun arraigado prexuízo racial é un avance cara a igualdade no que todos quedamos implicados. Hoxe o mundo é máis xusto e máis libre. Alegrémonos.

¡Que sos están!

Que sos, que abandonados, que indefensos deben de sentirse os disidentes chineses. Se as protestas que orixinou o paso da facha olímpica ao longo do seu percorrido lles fixo concibir algunha esperanza de recibir axuda do exterior, xa deberon de perdela. Algúns pensaban que os Xogos ían suavizar a represión e abrir China á democracia. Outros, polo contrario, xa dicían que as cousas seguirán igual ou peor, e que só servirán para darlle ao réxime a oportunidade de mostrar o seu poderío dunha forma pacífica. O que se pode asegurar é que, dende que se lle concedeu a China a organización das Olimpíadas, o réxime non deu un só paso cara a democratización. O que fixo foi aplicarse para ofrecer ao resto do mundo a visión dun país poderoso, rico, autosuficiente e seguro; e reprimir ferozmente calquera disidencia interna. A China non se lle puxo ningunha condición para ser sede olímpica. Todos queren ser amigos da que vai ser a gran potencia do século XXI. ¿Para que cambiar se todos a aceptan como é? As imaxes da inauguración e da clausura causaron sensación, foron un alarde de perfección técnica e de refinamento, pero había algo terrorífico na súa perfección. Aqueles miles de figurantes movéndose ao mesmo tempo recordaban, por un lado, aos escravos que construíron as pirámides e, por outro, aos robots futuristas: un universo rexido por unha disciplina férrea, onde o individuo e os seus dereitos non contan para nada. Son moitos e están afeitos dende séculos a obedecer. ¡Que sos, que abandonados deberon de sentirse na cadea os poucos que aínda soñan en China coa liberdade!