Archivo de la etiqueta: cultura

De Maxim a Guirao

 

El presidente Sánchez podría  decir “ No hay mal que por bien no venga”, como dijo Franco cuando ETA se cargó a Carrero Blanco, hombre de confianza del dictador. Nunca se supo cuales eran los bienes que el Generalísimo esperaba de esa muerte ni si se cumplieron sus esperanzas, pero en el caso presente los bienes son evidentes y se han cumplido inmediatamente.

El error al elegir a un periodista , famoso sí, pero que no gustaba a la gente de la Cultura ni a la del Deporte, se saldó con una dimisión forzada que permite al presidente y su gobierno presumir de que él cumple las promesas,  dejando a la oposición sin argumentos para armar jaleo. Y además le permite enmendar el error de partida, eligiendo a una persona cuya eficiencia como gestor cultural nadie discute.

En cuanto al deporte, donde se mueve mucho dinero y donde figuras de gran valor ponen al más alto nivel el nombre de España, seguro que mucha gente suspira por un Ministerio independiente donde el ministro tenga conocimientos y autoridad para evitar los fraudes, escándalos y malas actuaciones demasiado frecuentes . Para no andarme por las rama : a mí me gustaría , por ejemplo, un ministro que le cantase las cuarenta al presidente del Real Madrid, que , en vísperas de un partido internacional, le birla el entrenador a la selección española y lo cacarea en las redes; y a Lopetegui que, con su falta de fidelidad, siembra el desconcierto y la desconfianza en unos deportistas que creían en él y que representan a España por el mundo.

Los chicos de La Roja son unos magníficos profesionales y confiamos en que lo sigan demostrando. Y confiemos también en que Guirao aplique sus ya demostradas dotes de gestor al mundo del deporte.

https://www.lavozdegalicia.es/noticia/opinion/2018/06/16/huerta-guirao/0003_201806G16P17995.htm

 

 

 

PIÑEIRO Y MITXELENA

Do 10 ao 11 de decembro tivo lugar en Santiago un congreso, organizado polo Consello da Cultura Galega, a Secretaría Xeral de Política Lingüística e o Centro Ramón Piñeiro, no que intelectuais vascos, cataláns e galegos celebraron o centenario do nacemento de Ramón Piñeiro e Koldo Mitxelena, figuras senlleiras das culturas vasca e galega. As semellanzas entre estes dous grandes homes van mais aló da coincidencia no ano do nacemento. A amizade que os uniu desde a mocidade acrecentouse nos anos compartidos nos cárceres franquistas e prolongouse ao longo de toda a súa vida. Pero foi a súa entrega a un ideal, ao labor de dignificar e consolidar a identidade dos seus respectivos países, o que definitivamente selou unha amizade que foi frutífera para ambos.

Os dous xogaron papeis importantes na resistencia contra o réxime franquista e na elaboración posterior das autonomías. Koldo Mitxelena, que se dedicou sobre todo á lingüística, contribuíu de modo decisivo á recuperación da lingua vasca. Ramón Piñeiro centrou o seu labor no desenvolvemento e difusión da cultura e da identidade galega a través da edición de libros en lingua galega.

Estas xornadas demostraron unha vez máis, a través desas dúas figuras exemplares, a importancia da cultura no desenvolvemento e engrandecemento dos pobos, algo que, por desgraza, algúns gobernos parecen ignorar.

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/opinion/2015/12/14/pineiro-mitxelena/0003_201512G14P15996.htm

Afán de fama

Creo que las televisiones y las revistas del corazón dedican demasiado tiempo a personas que no han destacado en ningún campo de la cultura, de las ciencias, o de las artes. Son gentes cuyo único mérito es haberse arrimado, divorciado o peleado con otra persona que tampoco tiene mayores merecimientos para atraer la atención pública que sus asuntos sentimentales. Sin embargo, gracias a sus constantes apariciones en los medios de comunicación son famosos, es decir, despiertan el interés del público que conoce sus nombres y las circunstancias de su vida.

La fama es un deseo natural del ser humano, que se resiste a desaparecer sin dejar una huella de su paso por el mundo. Este deseo de pervivencia de dejar un recuerdo tras nuestra desaparición es algo legitimo y hasta laudable.

A esta buena fama es a la que alude la Muerte en las  Coplas de Jorge Manrique, cuando viene a buscar al buen caballero don Rodrigo en su villa de Ocaña:

“No se os faga tan amarga
la batalla temerosa
que esperáis,
pues otra vida más larga
de fama tan gloriosa
acá dexáis”

Pero desde la Antigúedad griega nos llegan testimonios de cómo el deseo de fama puede conducir al delito. El templo de Partenón en Atenas fue quemado por un pastor que quería dejar memoria de su nombre, y que fue justamente castigado por los jueces atenienses a no ser nombrado en ningún documento para evitar así que se cumpliese el deseo que lo llevó a destruir un bien de la Humanidad.

Y algo mucho más cercano a nosotros : Unas chicas de una pequeña ciudad española mataron a una compañera de colegio para hacerse famosas. No había ningún otro móvil : ni riñas, ni rivalidades, ni celos. Escogieron a la que les pareció más fácil de matar porque lo único que querían era salir en las revistas y en la televisión. Y un secuestrador mató a la joven secuestrada ante las cámaras de televisiones y fotógrafos. Psicólogos y psiquiatras dijeron que probablemente no lo hubiera hecho si no lo estuviesen enfocando.

Esa es la cara mala de la fama, la que todos los que nos movemos en los medios de comunicación deberíamos combatir, dejando de prestar nuestra atención a quien no la merece. Y dedicándosela a aquellos de quienes se pueda decir : como Manrique dice de su padre:

“Y aunque la vida murió ,
nos dejó harto consuelo
su memoria”.

Pardo Bazán, excluída do ceo

Ai, se dona Emilia levantase a cabeza. ¡Ela que disfrutaba tanto nas bibliotecas e que loitou para que as mulleres tivesen entrada franca nelas!

Na Cidade da Cultura inaugurouse o ciclo Galicia, ceo das letras, no que se vai honrar a doce grandes escritores universais, nove nacidos en Galicia e tres de fóra, supoño que para que se vexa que non se peca de endogamia.

Os tres de fóra son Fernando Pessoa, Salvador Espríu e Jorge Luis Borges. ¿Por que estes e non Shakespeare, Dante ou Goethe? O portugués e o catalán seguramente por razóns de veciñanza. E Borges quizá por ser autor de La biblioteca de Babel ou para celebrar o seu 25 cabodano.

Os nacidos en Galicia son Rosalía, Manuel Antonio, Cela, Valle-Inclán, Cunqueiro, Valente, Torrente Ballester, Blanco Amor e o trobador medieval Martín Códax.

E digo eu: ¿por que non está entre eles Pardo Bazán? ¿Cal é a razón para excluír a unha escritora que dende o século XIX está traducida ás principais linguas de cultura e que hoxe estudan investigadores de todo o mundo? Novelista de indiscutible prestixio internacional, autora dunha inxente obra de relatos breves, autora teatral, autodidacta, loitadora polos dereitos das mulleres, galega cosmopolita e universal… ¿Por que se exclúe o seu nome nesa lista de autores galegos?

A exaltación da ignorancia

Leo na prensa unha cita textual de Leo Messi. Á pregunta de cales son as súas preferencias literarias, din que responde: «Una vez quise leer un libro y a la mitad no pude más». ¿Será un chiste?

Tamén recibo copia dunha carta dunha profesora de bacharelato. Quéixase do desinterese dos rapaces. Non lles interesa a cultura nin a ciencia, nin a política ou os problemas do resto da humanidade. Só queren xogar á Play, mercar cousas e xuntarse cos amigos. Están convencidos da inutilidade dos coñecementos e manifestan con arrogancia a súa ignorancia, que consideran compatible coa posibilidade de gañar cartos e ser famosos. O seu modelo é unha señora chamada Belén Esteban, perfecto exemplo, según esta colega, desa actitude. Sen dúbida, hai rapaces distintos, pero os malos exemplos son perigosos e a experiencia desa profesora é dabondo común. Eu vou ás veces falar aos centros de ensino e o panorama é desolador.

En calquera caso, é evidente que hai na nosa sociedade un desprezo crecente pola educación e pola cultura. Ata hai pouco, os deportistas, cando lles preguntaban polos seus gustos literarios, acostumaban a desculparse dicindo que a súa profesión lles deixaba pouco tempo libre para ler, pero nas súas palabras había unha conciencia de asignatura pendente, de culpa, algo do que, en certo modo, se avergoñaban.

Se en verdade Messi non leu nin un só libro, que pena, non por el, que parece dabondo feliz, senón polos rapaces que, influídos polo seu exemplo, deixarán de disfrutar dun dos poucos praceres que podemos manter ao longo de toda a nosa vida.